κήπος του Κωφού

Χαιρετώ τους απανταχού αναγνώστες και fan της παρέας μας, των foodlocos.

Σκέφτηκα πολύ το περιεχόμενο της πρώτης αρθροblogογραφίας μου και ύστερα από μπόλικη σκέψη και βαθιά περισυλλογή αποφάσισα. Χρειάστηκε να περάσω εφτά μέρες κλεισμένος σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρο, με μόνα εφόδια μου παστουρμά, καυτερές πιπεριές, ρετσίνα και τσίπουρο.

Θα σας μιλήσω λοιπόν για την απόλυτη ταβερνοεμπειρία, για την συνήθεια που έγινε λατρεία: για τον Κήπο του Κωφού. Χωμένο κάπου στα κάστρα το ταβερνάκι τούτο, με το πικ-απ και τα ρεμπέτικα, τον ιδιότροπο ιδιοκτήτη-μάγειρα-σερβιτόρο και φίλο Πέτρο αποτελεί μία όαση για μας, τα ταβερνόσκυλα foodlocos.

 Δυστυχώς αν δεν έχετε την ευλογία να είστε φίλοι με έναν από την πολυπληθή συγγραφική ομάδα του blog μας, δεν θα μπείτε μέσα στο ναό της ρετσινοτσιπουροπαστουρμαδοφαγίας, εκτός και αν είστε σαν κι εμάς, παλιοί θαμώνες. Πρόκειται για μία μονοκατοικία, με μια αυλή –η οποία μας φιλοξενεί το καλοκαίρι- που το εσωτερικό της είναι ντυμένο με φωτογραφίες του Τσιτσάνη, του Παγιουμτζή, του Τσαουσάκη αλλά και πολλών μουσικών που έχουν περάσει με τις παρέες τους από τον Κουφό. Έτσι αποκαλούνε όλοι το ταβερνάκι : ο Κουφός. Γέλια, τραγούδια, κουβέντες, προβλήματα, σούρες, καψούρες…όλα έχουν γίνει εκεί μέσα, και για να μην αρχίσω να μυξοκλαίω σαν 5χρονο που του πήρανε το μπουκαλάκι με το τσίπουρο, το κόβω. Η ρετσίνα που έχουμε πιει στον Κουφό τόσα χρόνια φτάνει για να χαροπαλεύετε δυο μέρες με τα κύματα… Τα μεζεδάκια του είναι πικάντικα, τα κάνει όλα αυτός και έχει και δικό του κήπο, που σημαίνει ότι τρώμε ντοματίσιες ντομάτες..

Για τα φαγητά του μπορώ να γράψω σελίδες, αφού δεν έχει πάντα τα ίδια πιάτα, μαγειρεύει ότι του καπνίσει, αναλόγως με την όρεξη του. Έχουμε φάει εκεί κότσι, χοιρινό με σύγκλινο και πορτοκάλι, καβούρια, γαρίδες, σουπιές στιφάδο….χίλια δυο καλά..κάθε φορά θα έχει και κάτι διαφορετικό. Αλλά δεν πάμε εκεί μόνο για το φαγητό και το πιώμα. Περνώντας την πόρτα του Κουφού, την πύλη του χωροχρόνου, όλα αλλάζουν.

 Δεν ξέρω γιατί.

 Αν του χτυπήσεις την πόρτα στις 5 τα ξημερώματα, θα σου ανοίξει θα σου βάλει κάτι να πιεις, θα βάλει και έναν δίσκο στο πικ-απ: ‘’Για πες ρε Νικολάκη, όλα καλά?’’

Γερός να είσαι ρε Πετράν.